Είμαι όλο και περισσότερο πεπεισμένος ότι η θετική πειθαρχία είναι ο τρόπος για να εκπαιδεύσει τα παιδιά μου

Όταν ήμουν μητέρα για πρώτη φορά, πριν από δέκα χρόνια, δεν είχα ακούσει τους περισσότερους από τους όρους και τις έννοιες που εξετάζουμε σήμερα σχετικά με τον γονέα. Δεν ήξερα τι είδους μητέρα θα ήμουν, ούτε ήμουν σίγουρος πώς να εκπαιδεύσω τον γιο μου: “Θα το δω όσο μεγαλώνει”, μου είπε.

Με την πάροδο του χρόνου ήξερα ότι ο τρόπος μου αύξησης εισήλθε σε ένα ρεύμα που ονομάζεται “σεβαστή ανατροφή”, βασισμένο στην αγάπη, την προσκόλληση και το σεβασμό στις ανάγκες του παιδιού. Με την άφιξη των δύο άλλων παιδιών μου, η γονική μέριμνα και η παιδεία έγιναν πιο περίπλοκες, και στο δικό μου αναζητήστε μεθόδους για να αναπαράγετε σταθερά και να αγαπάτε, απαγωγές φωνές και αυταρχικές μεθόδους, έτρεξα σε θετική πειθαρχία. Ο φάρος που μας καθοδηγεί σήμερα στο σπίτι.

Έτσι ξεκίνησα το μονοπάτι του Θετικού Δελφινιού

Αν και όταν γεννήθηκα το πρώτο μου παιδί ήθελα να σας εκπαιδεύσει με έναν μη αυταρχικό τρόπο– Χωρίς να δέχομαι τιμωρίες, απειλές, κραυγές ή εκβιασμούς – αναγνωρίζω ότι δεν ήξερα πολύ καλά πώς να το κάνω, γιατί στο άμεσο περιβάλλον μου δεν υπήρχαν ζευγάρια με παιδιά που να με υποστηρίζουν και η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων της γενιάς μας είχε λάβει ένα είδος εκπαίδευσης με βάση τον αυταρχισμό.

Έτσι, ο σύζυγός μου κι εγώ έκαναν ό, τι μπορούσαμε ή πίστευαμε, διάβαζαν όλα όσα έπεσαν στα χέρια μας για το πώς θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε χαρούμενα παιδιά και να μάθουμε με τον γιο μας με αγάπη και σεβασμό ως βασικούς πυλώνες.

Αλλά με την άφιξη των άλλων δύο μικρών μου, ειδικά μετά την άφιξη του τρίτου, ο ρυθμός της ζωής που είχαμε μέχρι τότε έγινε πιο περίπλοκος. Η βιασύνη της ημέρας, που θέλει να φτάσει στα πάντα, και το απογοητευτικό συναίσθημα της θέλησης να παρευρεθεί κανείς εξίσου χωρίς να το πάρει, κατέληξε να οδηγεί σε μια σπείρα άγχους, επιβολών και μερικές φορές ακόμη και κραυγές.

Περιέργως, αυτό που είχα πάντα αντιρρήσεις είχε ξαφνικά γλιστρήσει στην οικογένειά μας και υπήρχαν ακόμη και στιγμές που πίστευα λανθασμένα ότι μια τιμωρία στο χρόνο ή μια ανταμοιβή θα λύσει το πρόβλημα που θα μπορούσαμε να έχουμε εκείνη την στιγμή.

Αλλά υπήρχε ένα μοτίβο που επαναλαμβανόταν κάθε βράδυ όταν πήγαινα στο κρεβάτι. Και είναι ότι με τη διανοητική αναθεώρηση της ημέρας μου, Ένιωθα συγκλονισμένοι, λυπημένοι και κακοί γιατί δεν ξέρουν πώς να ενεργούν διαφορετικά. Σε ποια στιγμή και γιατί άλλαξε ο τρόπος εκπαίδευσης των παιδιών μου; Αναρωτιόμουν

Και στην προσπάθειά μου να βρω λύσεις για να «επιστρέψω στις ρίζες μου» και να ξανακερδίσω αυτόν τον σεβασμό στην εκπαίδευση που και εγώ και τα δύο μου παιδιά και ο σύζυγός μου άξιζαν, Ήρθα σε επαφή με τη θετική πειθαρχία και ένιωθα απολύτως έκπληκτος και παγιδευμένος από τη φιλοσοφία της.

Χάρη στη Θετική Πειθαρχία άρχισα να καταλαβαίνω πολλά από τα πράγματα που συνέβαιναν στο σπίτι μου, γιατί τα παιδιά μου μερικές φορές ενήργησαν όπως έκαναν και τι συναισθήματα κρύβονταν πίσω από μια αντίδραση που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήξερα πώς να ερμηνεύσω.

Λίγο-λίγο καταβροχίστηκα βιβλία και άρθρα σχετικά με τη θετική πειθαρχία και αποφάσισα ακόμη να συμμετάσχω σε θεωρητικά-πρακτικά εργαστήρια που έκαναν λίγο πιο βαθιά τη μέθοδο. Αλλά δεν ήταν μέχρι που έγινα πιστοποιημένος ως οικογενειακός εκπαιδευτικός, πότε Πήρα πραγματικά να αφομοιώσω το μέγεθος της αλλαγής που έπρεπε να κάνω στη ζωή μου.

Και από τότε δεν μπορώ να σταματήσω το συστήνουν σε όλες τις οικογένειες που αναζητούν αλλαγή στην εκπαίδευση των παιδιών τους. Επειδή τα παιδιά είναι το παρόν και το μέλλον, και στα χέρια μας είναι η σημαντική ευθύνη να τα κάνουμε να μεγαλώσουν αγαπημένα, ασφαλή, σίγουρα, σεβαστά και ανεξάρτητα.

Τι είναι η θετική πειθαρχία;

Το Positive Displena έχει την προέλευσή του στη δεκαετία του ’20, στις ιδέες του παιδοψυχολόγου Alfred Adler και του συνάδελφού του Dreikus. Ωστόσο, μέχρι τη δεκαετία του 1980, με τη Jane Nelsen και την Lynn Lott, άρχισε να εφαρμόζεται αυτή η μεθοδολογία και να επαληθεύει τα οφέλη της στην εκπαίδευση.

Κατά τον ορισμό του Positive Displine, θα έλεγα ότι είναι α εκπαιδευτική φιλοσοφία που δεν είναι ταπεινωτική, ούτε για το παιδί ούτε για τον ενήλικα, και ότι στοιχηματίζει σε σχέσεις που βασίζονται στην ενσυναίσθηση και τον αμοιβαίο σεβασμό, την προσωπική ευθύνη και τις ικανότητες επίλυσης προβλημάτων.

Το μπουκάλι της ηρεμίας: τι είναι και πώς μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να ξεπεράσουν τα οργή τους

Για να εκπαιδεύσουμε μέσω της θετικής πειθαρχίας, πρέπει πρώτα να “συνδεθούμε” με το παιδί. Καταλάβετε γιατί ενεργεί όπως κάνει και τι αναζητά από εμάς με κάποια συμπεριφορά. Αφού έχουμε ξεκαθαρίσει αυτό το σημείο, θα είναι ευκολότερο να συνεργαστούμε μαζί του, γιατί όταν υπάρχει σύνδεση, ενσυναίσθηση και σεβασμός Είναι πιο εύκολο να εστιάσετε στην εξεύρεση λύσεων σε ένα πρόβλημα.

Και είναι ακριβώς η “εστίαση στις λύσεις” που μου αρέσουν περισσότερο για αυτή τη μέθοδο, μαζί με την απεικόνιση του σφάλματος ως έναν εξαιρετικό τρόπο μάθησης. Επειδή όλοι κάνουμε λάθη, αλλά μάθετε από τις συνέπειες των ενεργειών μας Είναι αναμφισβήτητα πιο θετικό από το να υπογραμμίσουμε τα λάθη και να τα ταπεινώσουμε.

Εν ολίγοις, ο δρόμος της θετικής πειθαρχίας άνοιξε έναν φανταστικό κόσμο για μένα στην εκπαίδευση των παιδιών μου που αρχίζω να εκφράζω. Θα έλεγα ψέματα αν είπα ότι η αλλαγή είναι εύκολη και γρήγορη, επειδή Τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα με αυτό το είδος εκπαίδευσης βασίζονται μακροπρόθεσμα, αλλά είναι μια πολύ ικανοποιητική και ελπιδοφόρα εμπειρία.

Και είναι ότι η κατανόηση του πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος του παιδιού για να συνδεθεί μαζί του και να αναλάβει μαζί την περιπέτεια του γονικού ρόλου είναι απαραίτητη για να οικοδομήσουμε ένα σεβασμό, σταθερή και αγαπητική διαδρομή για όλους.